Centraal voor dit paviljoen staat de relatie tussen de mens en de natuur. Zoals de Engelse landschapstuin in de 19e eeuw werd gezien als een spiegel voor de maatschappij is dit paviljoen letterlijk een spiegel voor het landschap.

Het paviljoen heeft één centrale vierkante ruimte. Rondom deze ruimte zijn vier periscopische spiegels geplaatst die de bezoeker in relatie brengt met haar omgeving. De spiegels veranderen de perceptie op het landschap en dagen de bezoeker uit zich af te vragen wat er waargenomen wordt. Het vervreemdende effect bewerkstelligt een moment van bewustwording, door onderscheid te maken tussen de werkelijkheid en de afgeleide van de werkelijkheid. De grens tussen binnen en buiten vervaagt. De reflecties van het landschap en de ogenschijnlijk eindeloze herhaling van de structuur creëren een surrealistisch beeld van een echoënd landschap.